Mannenzaken

De rum die de Britse marine ooit aan matrozen verstrekte, is tegenwoordig zeer gewild – en verrassend lekker

Vanaf het midden van de 18e eeuw kregen zeelieden in de Britse marine dagelijks een rantsoen rum, bekend als een ’tot’. Deze traditie werd meer dan twee eeuwen voortgezet, in welke periode, toevallig of niet, de Royal Navy de krachtigste vloot ter wereld werd. Toen de laatste dagelijkse ’tots’ op 31 juli 1970 werden uitgedeeld, was er onder het personeel in uniform wijdverbreid verdriet, en bleef er veel marine rum over, die stof vergaarde in overheidsmagazijnen. Tegenwoordig zijn authentieke monsters van originele Royal Navy rum zeer gewild, niet alleen vanwege hun historische betekenis, maar ook omdat ze heerlijk zijn en gemaakt in een stijl die tegenwoordig bijna onmogelijk na te maken is.

De Royal Navy begon haar zeelieden rum te verstrekken op een ad-hoc basis, samen met andere sterke dranken zoals brandewijn en arrak, zo ver terug als 1655. Het begon uit noodzaak, volgens rumhistoricus Matt Pietrek, auteur van de Cocktail Wonk blog. “Toen de Britse Marine in de late jaren 1500 de oceanen begon te beheersen, waren de containers die ze destijds hadden, gewoon houten vaten, waar elke vloeistof in werd bewaard,” zei Pietrek. “Water op zichzelf, in houten vaten in een heet tropisch klimaat, zou vrij snel bederven. Zelfs bier zou bederven omdat het alcoholgehalte niet hoog genoeg was. Het was echt alleen een gedistilleerde drank, waarbij de alcohol het eigenlijk weerhield van bederven.” Een andere reden voor de ’tot’ was om het moreel van de zeelieden hoog te houden onder brute omstandigheden. “Hoe houden we zeelieden van deserteren?” vroeg Pietrek retorisch. “Elke avond dronken maken. Ze zullen terugkomen.”

In de 18e eeuw kreeg elke zeeman in de Royal Navy een halve Imperial pint rum per dag toegewezen, wat neerkomt op ongeveer tien ounces (ongeveer 300 ml.) Als je bedenkt dat dit vatsterkte, overproof rum was (ongeveer 150 proof, volgens Pietrek), is het moeilijk voor te stellen hoe de Royal Navy ooit de haven verliet, laat staan de hoge zeeën beheerste. Koelere hoofden kregen de overhand, en de rantsoen werd in 1850 verlaagd tot de uiteindelijke ’tot’ van 1/8 van een Imperial pint (ongeveer 2,5 ounces). Tegen 1866 was het ABV ook verlaagd tot “4,5 graden onder proof”, wat vandaag de dag overeenkomt met 54,5 procent ABV, ook bekend als marine sterkte. Nog steeds niet slecht, maar het maakte het daadwerkelijke werk van het zeilen van een schip ongetwijfeld iets makkelijker.

Miljoenen gallons rum waren nodig om de hele marine te bevoorraden, dus het werd vanuit meerdere plaatsen ingekocht. Er is niet veel bewijs overgebleven over de herkomst van de rum voor de twintigste eeuw, maar tegen de jaren 1930 kwam het leeuwendeel uit Brits-Guyana en Trinidad, beide Britse koloniën op dat moment, met kleinere hoeveelheden uit Barbados en Australië. Wanneer de voorraden opraakten en noodzaak het vereiste, haalden ze zelfs rum uit Cuba en Martinique. Verrassend genoeg werd rum uit Jamaica, dat deel uitmaakte van het Britse rijk tot 1962, over het algemeen niet gebruikt, vanwege zijn krachtige, funky smaak.

Royal Navy blend

De geformaliseerde Royal Navy blend gaat terug tot het begin van de 19e eeuw, en markeerde de allereerste keer dat rums uit verschillende landen met elkaar werden gemengd. Het mengen vond plaats in verschillende bevoorradingswerven (uitgesproken als “vittling”) in Engeland, waar marinevoorraden en proviand werden voorbereid en opgeslagen voordat ze naar de schepen werden getransporteerd. De rum werd in grote open vaten gegoten, elk met enkele duizenden gallons. “Ze zouden de rum in deze vaten dumpen, in wat het voorkeursrecept was – en dat veranderde in de loop van de tijd,” zegt Pietrek. “Alle vaten waren blijkbaar verbonden, dus je kon wat rum uit dit vat nemen en naar dat vat sturen.” De rum werd tot twee jaar gecirculeerd.

Water werd tijdens het proces toegevoegd, en een roerder mengde de rum en het water zodat de sterkte van het eindproduct uniform zou zijn. De vaten werden nooit volledig geleegd – ze werden altijd aangevuld met nieuwe rum – dus tegen 1970 was er een soort solera gecreëerd, met decennia oude rum in de blend. Karamel werd toegevoegd voor kleur, evenals een vleugje smaak, voordat de inhoud naar zee werd verscheept. Grotere schepen ontvingen hun rantsoenen in vaten, terwijl kleinere schepen en onderzeeërs stenen kruiken gewikkeld in riet kregen.

Zeelieden ontvangen hun dagelijkse rantsoen rum tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Er was ongeveer een eeuw lang debat in de Royal Navy over het beëindigen van de dagelijkse ’tot’ toen de beslissing uiteindelijk werd genomen om het in eind 1969 te beëindigen, met een definitieve einddatum van 31 juli 1970. “In wezen,” zei Pietrek, “waren de officieren van de marine en de admiraliteit zelf geen grote fans van dronken zeelieden. En naarmate de marine moderner en complexer werd, kon je geen dronken zeeman hebben die de radar of kritieke systemen bediende.”

Black Tot Day

De dag waarop de laatste ’tots’ werden uitgedeeld, werd bekend als Black Tot Day. “De naam komt van het idee dat het een begrafenis was voor de rum,” zegt Black Tot merkambassadeur Mitch Wilson. “Het was alsof je je favoriete kameraad op het schip verloor. De zeelieden droegen zwarte armbanden, en sommige van de marinescholen hadden nepbegrafenissen voor de rum.”

De overgebleven rum werd in kruiken gedaan en opgeslagen in marine magazijnen, om af en toe tevoorschijn te komen voor koninklijke of staatsfuncties. Uiteindelijk werd veel ervan verkocht aan privéverzamelaars om ruimte te maken in de magazijnen. Dat is waar Sukhinder Singh, oprichter van drankenhandelaar The Whisky Exchange, binnenkomt. Nadat hem in de late jaren ’00 meerdere ongeopende kruiken werden aangeboden door een gepensioneerde zeeman, wist hij er genoeg te vinden om het bottelen en uitgeven te rechtvaardigen. Maar eerst moest hij ervoor zorgen dat het meer was dan alleen een historische nieuwsgierigheid. Mitch Wilson herinnert zich, “We brachten de kruiken samen, besloten ze te proeven, en de vraag was, zouden ze lekker smaken? We schonken ze uit, en de eerste smaak was als, ‘Wow. Deze zijn niet alleen goed, deze zijn ongelooflijk.’ Dit is een rum die tegenwoordig gewoon niet in de wereld bestaat.”

Eerst uitgebracht in 2010, Black Tot Last Consignment, zoals het bekend staat, is nog steeds verkrijgbaar via The Whisky Exchange en een handvol andere geselecteerde retailers. Hoewel het niet zo elegant is als topklasse gerijpte sipping rums, is het krachtig en complex, met rijke tonen van donkere chocolade, karamel en melasse, samen met de vlezige tonen van de Guyanese rums, die de ruggengraat van de blend vormden, en hints van vegetale funk die wel of niet van Jamaicaanse pot still rums kunnen komen, die schaars of helemaal niet werden gebruikt. Het was niet bedoeld voor kenners, maar of je het nu onder het dek naar binnen giet of uit een Glencairn glas nipt, het is een heerlijke rum.

Pusser’s rum

Als je op zoek bent naar een betaalbaardere benadering van de Royal navy rum, heb je Pusser’s Rum. Het is een getrouwe recreatie – en geeft een goed idee van hoe het echte werk smaakte, tegen een prijs die meerdere ordes van grootte goedkoper is.

Pusser’s Navy Rum Original Admiralty Rum wordt geproduceerd op de Britse Maagdeneilanden, waar het bedrijf zijn eigen distilleerderij heeft. Deze rum is een blend van vijf verschillende rums uit Guyana en Trinidad, gerijpt in eiken vaten gedurende ten minste drie jaar. Het heeft een alcoholgehalte van 40% en wordt geleverd in een fles van 70cl.

Maar als het erop aankomt, is er geen verkeerde manier om te toasten op de erfenis van de dagelijkse ’tot’ en de talloze zeelieden, officieren en admiraals die door de eeuwen heen hebben deelgenomen. De rum van jouw keuze en een hartelijk “God Save The King” volstaan.

admin