The Creator Recensie

Regisseur, producent en mede-schrijver (samen met Chris Weitz) Gareth Edwards (Monsters, Godzilla, Rogue One: A Star Wars Story) heeft jaren gewerkt aan zijn idee voor een origineel sciencefictionverhaal over menselijke interactie met een geavanceerd AI-kind.

Nu ‘The Creator’ eindelijk op het scherm verschijnt, zou ik zeggen dat het meer aanvoelt als wetenschappelijke realiteit, of op zijn minst een plausibele nabootsing. Gezien recente waarschuwingen van leiders uit Silicon Valley over de dreigende gevaren van de alarmerende snelheid van AI-ontwikkeling, en alle ophef over de dreiging van AI-technologie.

Waar ‘The Creator’ echt over gaat, is wat het betekent om mens te zijn, onze vervagende verbindingen met elkaar en misschien de behoefte om “wezens” van de robotachtige soort te creëren die wellicht kunnen staan voor het gebrek aan empathie dat we hebben met onze eigen soort. Een perfecte metafoor voor de verdeeldheid van het huidige politieke klimaat, het gaat ook over vertrouwen, verbinding, rouw en hoop voor een toekomst die op zijn best onzeker is.

Bovenal heeft ‘The Creator’ een scenario dat in de niet al te verre toekomst maar al te mogelijk lijkt. Het is één van de meest tot nadenken stemmende films in lange tijd, een film waaraan aandacht moet worden besteed.

Qua verhaal speelt het zich af in de nabije toekomst, zoals een reeks scènes illustreert. AI-robots zijn een steeds belangrijker en ogenschijnlijk vriendelijk deel van ons leven geworden, totdat een stuk losgeslagen AI-software een atoombom laat vallen op Los Angeles en deze stad bijna volledig wordt vernietigd. Alle zekerheden vervallen en de westerse regeringen, waaronder de VS, verklaren de oorlog aan de AI-bots, terwijl de oosterse regeringen de technologie blijven ontwikkelen tot het punt waarop ze bijna menselijk lijken, en misschien wel superieur.

Dit heeft geleid tot een oorlog tussen hen en de VS, die nu een gigantisch moederschip-/aanvalsvaartuig inzet, genaamd NOMAD, dat in staat is om nucleaire oorlog van bovenaf te voeren. De lichtkolommen van haar lasers die over de verschillende terreinen gaan, creëren enkele onvergetelijke beelden.

Al vroeg ontmoeten we Joshua (John David Washington), een Amerikaanse special-forces soldaat van het Amerikaanse leger, strijdend in een vreemde, vuile oorlog in een post-nucleaire wereld die wordt gedomineerd door kunstmatige intelligentie. Josh bevindt zich nu achter vijandelijke linies waar hij verliefd is geworden op en getrouwd is met Maya (Gemma Chan), die nu zwanger is en heeft zich aangepast te hebben aan de lokale cultuur.

Als een plotselinge Amerikaanse aanval wordt gelanceerd, op zoek naar de AI die functioneert als het besturingssysteem van de vijand, vluchten Josh en Maya maar komt Maya toch om het leven.

Vijf jaar later, nog steeds verloren in rouw, wordt Joshua benaderd door kopstukken van het Amerikaanse leger, waaronder de nietsontziende en zakelijke kolonel Jean Howell (Allison Janney), die hem nodig heeft om op te sporen wat zij nu geloven dat het kloppende hart van AI is, een wereldvernietigend wapen dat de oorlog voor het Oosten zou kunnen winnen.

Als tegenprestatie biedt ze hoop en enig bewijs dat ze geloven dat Maya nog in leven is. Dat wordt zijn drijfveer terwijl hij diep het hart van het AI-gebied ingaat, achter vijandelijke linies, om te ontdekken dat het machtige AI “wapen” eigenlijk een 6-jarig meisje is genaamd Alphie (Madeleine Yuna Voyles.)

Het kind is een ware kleine Dalai Lama, een schepper, of zelfs een Christuskind van de nieuwe AI-volkeren. Het enige waar Howell om geeft is het uitschakelen van deze vijand en het beëindigen van de dreiging, maar Joshua ervaart innerlijke strijd als hij een band opbouwt met dit jonge AI-meisje en met haar op de vlucht slaat, beiden nu met een sleutel om beide kanten te redden – of te vernietigen.

Edwards heeft een verbluffend visueel weelderige film gemaakt die in feite in omgekeerde volgorde is opgenomen, een zeer ongebruikelijke maar kostenbesparende benadering waarbij de uitstraling van deze toekomstige wereld in feite is gecreëerd tijdens de postproductie. Al het acteerwerk, de geschreven dialogen en scènes werden eerst gedaan zonder sets of green screen.

Het werd allemaal, bij gebrek aan een betere beschrijving, later ingevuld wanneer de filmmakers de vele visuals creëerden, veel hiervan in samenwerking met productieontwerper James Clyne die, samen met een eersteklas team, waarvan velen Oscar-winnaars zijn, de ware scheppers zijn van “The Creator”, samen met Edwards.

Speciale vermeldingen gaan naar cameramannen Grieg Fraser en Oren Soffer; editors Hank Corwin, Joe Walker en Scott Morris; geluidsontwerpers Erik Aadahl en Ethan Van Der Ryn; en visuele effecten supervisor Julian Levi, evenals de tovenaars bij ILM. Hans Zimmer componeerde de muziekscore en deze past niet alleen perfect bij de steeds veranderende actie, maar behoort tot het allerbeste van deze ervaren componist.

John David Washington levert zijn beste werk sinds Spike Lee’s BlacKkKlansman, maar slaagt er ook in om zowel de noodzakelijke actie als emotie over te brengen die nodig zijn om de complexe Joshua tot leven te brengen. Chan is uitstekend als de mysterieuze Maya, en Janney laat zien dat ze net zo stoer kan zijn als de besten.

Ken Watanabe is eveneens top als AI-simulant Harun, die vastbesloten is Alphie te vangen, en Sturgill Simpson brengt veel nodige realiteit in de rol van Drew, Joshua’s oude oorlogskameraad die nu een rustiger leven leidt door robots te maken. Echter, de film wordt volledig gestolen door de 7-jarige nieuwkomer Madeleine Yuna Voyles, die een wonder is als Alphie, een verbazingwekkende prestatie voor een acteur van welke leeftijd dan ook, maar die ze levert met zoveel hart en ziel en natuurlijk talent dat je zou kunnen denken dat iemand haar speciaal voor de rol heeft gecreëerd. Voyles en Washington vormen een schermduo dat je niet snel zult vergeten.

Op verschillende locaties gefilmd, waaronder Thailand, Vietnam, Cambodja, Nepal, Japan, Indonesië, VK en de VS, zegt Edwards dat zijn filmische inspiraties onder meer Apocalypse Now en het bronmateriaal van Joseph Conrad, Heart of Darkness, omvatten, maar ook films variërend van Blade Runner tot E.T. Je ziet de basis van klassieke films hierin terug, maar het is die zeldzame originele sci-fi tegenwoordig die een geheel eigen wereld bouwt die niet alleen zeer vermakelijk en relevant is, maar in één woord adembenemend.

The Creator is nu te zien in de bioscoop.

admin