Netflix’s Pamela Anderson-documentaire is verrassend triest
“Ik hou ervan verliefd te zijn en me kwetsbaar op te stellen”, zegt Pamela Anderson in de nieuwe Netflix-documentaire Pamela, A Love Story. En het sentiment geeft het thema van het project perfect weer. De wereld kent de contouren van Anderson’s leven al: Playboy-icoon, wereldwijde Baywatch-pin-up, tabloid en roddel-onderwerp, dierenrechtenactivist.
Geregisseerd door Ryan White en geproduceerd door Anderson’s zoon, Brandon Lee, is Pamela, A Love Story bijna een soort kunstproject over emotionele expressiviteit en verbondenheid binnen de moeilijke context van roem. In plaats van een nauwgezet overzicht van haar carrière of culturele aantrekkingskracht, is Pamela vooral geïnteresseerd in de gedachten en gevoelens van Anderson.
De documentaire is gebaseerd op interviews die zijn afgenomen bij Anderson thuis in British Columbia en fragmenten uit haar dagboeken, die zijn voorgelezen door een actrice omdat, zoals Anderson voor de camera zegt, er delen zijn die ze zelf liever niet zou delen. Visueel ligt de focus op Anderson’s ingetogen stijl en de romantische manier waarop ze naar haar eigen leven kijkt: ze ziet er in de interviews zonder make-up uit en haar huis lijkt permanent te stralen met natuurlijk zonlicht.
Pamela hecht veel waarde aan het perspectief van het onderwerp (zijzelf), vooral omdat het worstelt met de manieren waarop Anderson’s afbeelding buiten haar macht werd gebruikt: van het constante geklets over haar lichaam in talkshows tot het moment dat haar broemde privé (sex)homevideo’s werden gestolen en verkocht zonder haar toestemming in het vroege internettijdperk.
Het eindresultaat van Pamela, A Love Story. is een onthullend en soms verrassend triest portret, ook al past het, voorspelbaar, niet bij de tegenstrijdigheden van haar persona.
Ziek van dit verleden
De documentaire beschrijft hoe Anderson worstelde met dissociatie en zelfbewustzijn nadat ze seksueel was misbruikt door een kinderoppas en verkracht door een kennis bij een vriend thuis toen ze 12 jaar oud was. Vanuit haar perspectief was naakt poseren voor Playboy een soort terugwinning van haar lichaam. “Ik ben zo ziek van dit verleden, ik moet eruit breken”, herinnert ze zich dat ze dacht nadat ze naar Californië was gevlogen voor haar Playboy-auditie.
“Vanaf de eerste foto had ik het gevoel dat ik mezelf van een brug gooide”, herinnert ze zich. De documentaire presenteert haar levensgebeurtenissen op dezelfde soort sprookjesachtige manier waarop Anderson ze vertelt. Ze gaat naadloos over in haar acteercarrière door te worden gecast in Home Improvement en vervolgens, in 1989, als CJ Parker van Baywatch, die gedeeltelijk op Anderson zelf was gebaseerd.
Baywatch maakte van haar een wereldwijde ster; in oude beelden van de cast die wereldwijde promotie doet voor uitzinnige fans, worden we eraan herinnerd wat een monoculturele hit vroeger betekende. Anderson maakt grapjes over hoe niemand naar Baywatch keek vanwege de verhaallijnen en over de regisseur die slecht acteerwerk verdoezelde door om meer krijsende meeuwen te vragen, en haar vermogen om zichzelf voor de gek te houden is een voorbeeld van waarom ze zo goed was in het zijn van een beroemdheid.
’Tieten en vriendjes’.
Net als andere recente retrospectieven over de beroemdheid van jonge vrouwen, zoals Framing Britney Spears of de memoires van Jessica Simpson, zorgt Pamela ervoor dat we de aard van de aandacht die ze constant kreeg begrijpen. We zien bijvoorbeeld eindeloze beelden van ‘journalisten’ die Anderson vragen naar haar lichaam en relaties – of, zoals ze het zegt, ’tieten en vriendjes’.
Ze maakte zich er vaak van af met een grap, en die momenten zijn een treffend inzicht in hoe ze zich misschien had moeten losmaken om te overleven in de entertainmentindustrie. Op een ander moment beschrijft ze hoe ze bijna onbewust inspeelde op het hyperseksuele beeld dat haar werd opgedrongen: “Ik betrap mezelf erop dat ik meer zo leef dan dat ik echt was”, zegt ze.
Deze reflecties over het zijn van een heterovrouw in Hollywood zijn triest en aangrijpend, maar net als Anderson zelf gaat de documentaire niet verder dan de suggestie dat deze patronen voortkwamen uit de gewelddadige relatie van haar ouders. Op een ander moment wijst ze erop hoe haar aantrekkingskracht op machomannen vaak resulteerde in misbruiksituaties. Om het algemeen te houden, zegt ze dat ze het slachtoffer was van misbruik. “Ze beginnen je bij je haren te grijpen, je tegen muren te gooien en je kleren uit te trekken”, zegt ze.
Sekstape
Toch, ondanks de langdurige nieuwsgierigheid van het publiek en de media in haar persoonlijke leven, is Anderson openhartig in de documentaire over haar relaties, waaronder haar huwelijk met Mötley Crüe-drummer Tommy Lee, die onlangs een ongeautoriseerde serie op Hulu inspireerde. Ze deelt leuke details over hun relatie, zoals het feit dat Lee met haar flirtte door voicemails achter te laten over zijn ‘grote bologna’ en hoe ze drugs in hun champagne stopten tijdens het weekend van hun shotgun-bruiloft in Mexico.
Vervolgens werd ze gestraft voor haar seksualiteit door een publiek dat zich ermee had gevoed. Anderson’s carriere viel uiteen, zegt ze, nadat video’s met persoonlijke beelden – waaronder van haar en Tommy Lee die seks hadden – uit haar huis werden gestolen, om te worden verkocht als een niet-consensuele ‘sekstape’ aan het publiek.
Er waren geen gevestigde PR of richtlijnen over hoe om te gaan met de gevolgen. In een archieffragment van een persconferentie vertelt Anderson dat ‘beroemdheden ook rechten hebben’, maar geeft toe dat haar carrière nooit helemaal hersteld is. Uiteindelijk kan je een gevoel van medelijden met deze eens zo bekende en begeerde vrouw niet helemaal onderdrukken.
Pamela, A Love Story is nu te zien op Netflix.
