Voor een team dat de voetbalgeschiedenis zou ingaan als The Immortals, was het een huiveringwekkende herinnering aan de kwetsbaarheid van het menselijk leven. Op 10 november 1988 stond het AC Milan van Arrigo Sacchi tegenover Rode Ster Belgrado in hun Marakana-stadion in Belgrado tijdens de tweede ronde van de Europa Cup1. De wedstrijd nam vlak voor rust een huiveringwekkende wending. De score was 1-1, toen Rode Ster-verdediger Goran Vasilijevic in botsing kwam met Roberto Donadoni van Milan. Sacchi beschrijft in zijn onlangs gepubliceerde memoires ‘The Immortals’ het incident.
“Vasilijevic ging met geweld in op Donadoni en raakte hem tegelijkertijd met een kopstoot en een elleboog”, schrijft de Italiaanse coach. “Roberto raakte het dek, knock-out. Dit waren momenten van ware angst: hij zag er dood uit. Spelers zwaaiden met hun armen en legden hun handen op hun hoofd.” Terwijl Donadoni op zijn buik lag, was Angelo Pagani, de Milanese masseur, de eerste die hem bereikte. Hij slaagde erin om de mond van de speler te openen – dichtgeklemd door een gebroken kaak – en zijn tong vrij te maken, die naar de achterkant van zijn mond was gedwongen en hem dreigde te stikken. Dokter Ginko Monti uit Milaan, de volgende ter plaatse, diende mond-op-mond beademing toe. “Roberto vertoonde geen teken van leven”, schrijft Sacchi.
Donadoni’s teamgenoten keken vol afschuw toe. De legendarische Milan en Italië-verdediger Paolo Maldini herinnerde zich het noodlottige moment: “Hij was blauw, met zijn ogen wijd open, en hij stampte met zijn voeten als een dier in het slachthuis.” Marco van Basten, de iconische Nederlandse spits van het team, rende naar de bank in Milaan en schreeuwde: “Een dokter! Een dokter!” voordat hij troost zocht in de armen van algemeen directeur Paolo Taveggia en in tranen uitbarstte. Van Basten wilde niet verder spelen, maar het coachingsteam van Milaan overtuigde hem ervan, want Donadoni werd op een brancard weggedragen en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Een geschokt Milan wilde net terug naar de kleedkamer, toen het rust was.
Toen hoorden ze een aankondiging via de omroepinstallatie en werden uitgejouwd door het thuispubliek. Toen dezelfde aankondiging in het Italiaans werd gedaan, begrepen ze het. Sacchi legt uit: “De omroeper wilde fans geruststellen die Donadoni zo lang op het gras hadden zien liggen zonder te bewegen, door hen het goede nieuws te vertellen dat uit het ziekenhuis kwam. Roberto was weer bij bewustzijn en, afgezien van die gebroken kaak, geen ernstige schade leek te zijn aangericht. De Rode Ster-fans joelden omdat het goed met Donadoni ging.’ De spelers van Milan, waaronder Ruud Gullit, waren woedend. Gullit had zijn getroffen teamgenoot vervangen en kampte zo erg met een linkerdijbeenblessure dat hij slechts 45 minuten zou spelen. Uiteindelijk speelde hij de hele tweede helft plus extra tijd en penalty’s. Sacchi beschrijft de Nederlander als “onze moed, onze generaal in de strijd”. Een strijd was het.
Met de vijandigheid die van de tribunes stroomde, bleef Milan aanvallen. Hun aanvoerder Franco Baresi bracht kalmte en overtuiging over terwijl ze voor een overwinning voetbalde. “Elke keer dat hij over de middellijn kwam met de bal aan zijn voeten, ging het thuispubliek verschrikkelijk tekeer”, schrijft Sacchi. Maar het uitgeputte Milan kon niet opnieuw scoren en met een totaalscore van 2-2 ging het op naar penalty’s. Stojkovic zette de eerste van Red Star om in een doelpunt en Baresi antwoordde voor Milan. Robert Prosinecki scoorde de tweede van de thuisploeg. Toen was het de beurt van Van Basten. Sacchi: “Van Basten bewoog zich met die zwaanachtige elegantie naar de bal. Hij raakte hem amper aan, maar hij vloog – hard en onhoudbaar – de rechterbovenhoek in. Perfecte uitvoering. Ik had het gevoel dat het hele Marakana was bevroren door deze tentoonstelling van vertrouwen en techniek.”
Dejan Savicevic volgde voor de thuisploeg met een slappe poging die werd gered door de benen van doelman Giovanni Galli voordat Chicco Evani de 3-2 van Milaan maakte. Toen Mitar Mrkela vervolgens miste voor Red Star, stapte Frank Rijkaard naar voren met de kans om de Italiaanse zijde naar de kwartfinales van de Europa Cup te schieten. Sacchi keerde zich om, niet in staat om te kijken. “Tijdens de absolute stilte van de Marakana hoorde ik de doffe plof van de bal op een paal”, herinnert hij zich. “Het bloed bevroor in mijn aderen. Maar nadat het houtwerk was geraakt, rolde de bal in het net. Ik ben het geluid van die paal nooit vergeten “Ik rende het veld op en omhelsde mijn spelers om de beurt. We hadden Rode Ster verslagen, maar ook onrecht, geweld en provocatie ondergaan. Ze spuugden in ons gezicht, een politieagent had zijn hond tegen Alessandro Costacurta opgezet. En toch waren we sterker geweest dan alles en iedereen.”
De vreugde van de Milan-spelers werd echter getemperd door de aanraking van hun teamgenoot met de dood. In een later interview met Gazzetta dello Sport herinnerde Donadoni zich de scène in het ziekenhuis. “Het eerste duidelijke beeld dat ik heb, is wakker worden in een kamer van het ziekenhuis”, zei hij. “Bij mij waren twee heren: de één was terminaal ziek en bleef maar vragen hoe het met me ging, de ander was drie verdiepingen naar beneden gevallen. Hij had geen bot meer op zijn plaats, maar hij schilde mandarijnen en kneep het sap over mijn lippen omdat ik mijn mond niet kon openen.Ze waren in een veel ernstiger toestand dan ik, maar maakten zich zorgen om mij alsof ik het meest in nood was: wat een geweldige manier om uit te leggen hoeveel geluk ik had gehad.
“Wat me het meest opviel bij het bekijken van de beelden van het incident, was de reactie van mijn teamgenoten, die zichtbaar bang en bezorgd waren. Ze beseften meteen de ernst van het moment. Aan deze dingen kun je het grote gevoel van verbondenheid en vriendschap zien dat bindt je aan je teamgenoten.” Een deel van de bitterheid die Milan voelde over hun behandeling in Belgrado werd getemperd toen zowel Red Star-manager Branko Stankovic als Vasilijevic, Donadoni in het ziekenhuis bezochten. De flamboyante voorzitter van Milaan, Silvio Berlusconi, schonk de speler een duur schilderij na zijn beproeving, maar het is Sacchi die het meest levendige portret schildert.
“Roberto gaf altijd het absolute maximum in elke minuut van de wedstrijd of training”, schrijft hij. “Hij gaf de best mogelijke interpretatie van mijn concept van hard werken en plichtsbesef. Om deze reden noemden zijn teamgenoten hem ‘Bone’. Hij gaf nooit toe.” “Hij was een held. Niet omdat hij in het ziekenhuis belandde. Hij was een held in de zin van Romain Rolland – de Franse schrijver die in 1915 de Nobelprijs voor Literatuur won. ‘Een held is iemand die doet wat hij kan. ‘ “Ik ben het eens met dit sentiment, en gebruik het, ik kan zeggen dat ik een team van helden heb gecoacht en die toen Onsterfelijk werden.” Na het verslaan van Red Star keek het team van Sacchi nooit meer achterom. Werder Bremen werd verslagen in de kwartfinales en Real Madrid in de halve finale, voordat Steaua Boekarest met 4-0 werd verslagen in de finale. En het jaar daarop herhaalden ze hun overwinning in de Europa Cup-titel, een 1-0 overwinning op Benfica in 1990, waarmee hun legende werd verankerd. Zoals die ene nacht in Belgrado echter bewees, sprak Milan’s ‘Immortals’-tag evenveel tot hun moed in extreme tegenspoed als tot de schoonheid van hun voetbal.
Uit het boek ‘The Immortals‘ van Arrigo Sacchi.
Zanger en boegbeeld Robert Smith, die vaak de ‘Godfather of Goth’ wordt genoemd, heeft samen…
Waarom Elke Man in de Winter een Houthakkers-Overhemd Moet Dragen Een diepgaande blik op de…
Tesla blijft de elektrische automarkt in de Verenigde Staten domineren, met alle drie topposities in…
De Peaky Blinders Film is in Productie: Dit Weten We Tot Nu Toe Goed nieuws…
Ter gelegenheid van het 60-jarige jubileum sinds geheim agent James Bond (Sean Connery) voor het…
Japanse whiskymakers hebben de kunst van balans geperfectioneerd, waardoor hun dranken veel aangenamer en veelzijdiger…
This website uses cookies.